.
Als Mam lachte had ze een verbeten trek om haar mond. Dat kwam niet door haar gemoedstoestand, maar door het gebit. Ze was zeer sterk vermagerd en het gebit paste niet meer. Om haar middel had ze in riem met een magnetisch slot. Die droegen alle mensen in het bejaardenhuis die slecht ter been waren. Je kon dat slot niet zelf openen. Ze zat dus gekluisterd aan haar stoel. Om naar het toilet te gaan moest ze bellen. De verpleegsters hadden het ontzettend druk met de oudjes. Ze moesten drinken, naar het toilet, naar bed, enz. De werkdruk was zeer hoog. Veel werknemers waren ziek, overspannen. Dus kreeg Mam een pamper om. Ze kon het gewoon laten lopen. Vernederend voor een mens! 
Mam samen met de zoon van Cranen-Sjeng, die verpleger was op de afdeling waar mam woonde. Cranen Sjeng, zijn vader, kende ik van de kaartavonden in de 50-er jaren. Dan kwamen Geeene Driek, Crane Sjeng, Piet van Aelshof , allemaal samen met hun vrouw, kaarten. Dan werd er gepest. Zorg dat je niet met schoppen dame, wij zeiden Dam, blijft zitten. Ik lag in bed en kon het kaarten goed volgen. Er werd gelachen, gescholden en gezongen. Eerst hoorde je voornamelijk de mannen, later ook de vrouwen. Ze begonnen steeds vrolijker te worden. Menig glas bier of wijn werd geschonken. Pap en mam keken ieder week uit naar dit verzetje. Veel meer was er in die tijd niet!
.
Mam met Erik. Verzorgingstehuis Hornerheide. Deze foto is 2 weken voor haar dood gemaakt.
.
